Herkese merhaba blogdaki bir yazıma daha böyle bir başlıkla başlamayı hiç istemezdim, öncelikle buna inanmanızı isterim. Tamamen özgün düşünme üzerine kurulmuş reklam sektöründe yazılan metinler, çekilen fotoğraflar, video kayıtları, oluşturulan içerikler, reklam fikirleri, tasarımlar….. konu başlıkları böyle uzar gider okudukça siz boşlukları dolduracaksınız zaten. Neyse diyeceğim şey şu tüm bu üretim sürecinde nedir grafikeri, editörü ya da fotoğrafçıyı besleyen şey? Marka desteği mi? Mesleğine olan aşkı mı? Elde edeceği kazanç mı? Nedir? Birçok şey besleyebilir sanatçıyı çünkü zaten bir kez gönül verilmiş işe bundan sonra elindekileri değerlendirme yolunda koşar adım ilerleyecektir. Fakat bir engel çıkacaktır karşısına ki bunu aşmak oldukça sancılı kimi zamanda mümkün olmayan bir durumdur.

‘’MADDİ KAYGILAR’’   hoooop sanatçı kaosun içinde buluverir kendisini. Çabalamaya, üretmeye devam ediyor. Sunumlar hazırlanıyor, marka fikri beğeniyor sonra süreç yine başa sarıyor ve evet ‘’MADDİ KAYGILAR’’ bütün durumlar olgunlaşmışken neden bu kadar sınırlanıyoruz. Bu olaya iyi tarafından yaklaşımımız oldu. Bir de üretici tarafından yaşanan maddi kaygı diye bir olgu var ki olayı kilit noktasına taşıyor. Düşünce yetisini ve üreticiliğini kaygılar yüzünden kaybeden sanatçı hüznü. Kira, borç ve hayatta kalma çabaları göz önünde bulundurulduğunda ikinci plana ertelenen özgün düşünce bir anda kendisini kaygıların kucağında buluveriyor. Üzülüyoruz. Düşünüyoruz. Ama bir şekilde dipte bularak kendimizi bitiriyoruz.