Emin Alper'in yeni filmi Kız Kardeşler, anneleri ölen üç kız kardeşin besleme olarak şehirdeki ailelere verilmesi, kardeşlerin verildikleri evlerde yaşadıkları problemlerden dolayı tekrar babaların yanına köye dönmeleriyle başlıyor.Filmin genelinde derin bir dinginlik olsa da bir anda öyle geriliyorsunuz ki o sahnelerde durumu düzeltmek için hiçbir şey yapamayacak olmak canınızı sıkıyor.Film'i izlerken güzel manzaraya, harika diyaloglara doyuyoruz.

İçerik açısından ise bir memleket metaforu olarak yorumlayabilirim. Büyük trajedilere aldırmadan yaşayıp gidiyor, ahlaki sorumluluk taşımıyor, boş lafla vakit geçiriyoruz gibi cümleleri kurabileceğimiz bir toplumsal eleştiri yapıyoruz. Başka bir değiş ile lafı dolandırmadan bizi yaptıklarımız ile baş başa bırakıyor.Bunu yaparken de o kadar sade, o kadar anlaşılır oluyor ki tüm bunları birileri her gün yaşarken bizler  nasıl bu kadar anlamamakta ısrarcıyız dercesine açık anlatıyor. 

İhtiyaç duydukları tek şey huzurlu bir ev ve şevkat olan bu kızların birbirleri ile fısıldayarak konuştukları her şeyin bağırarak söylendiğine tanık olmak isterseniz vizyondan çıkarılmadan biletinizi alın derim.